Magari po gjykon e saj piccole modifiche nelle ricette?
“Ci nëse ballafaqohesh, deri në kufi nëse ndeshesh, por nëse covid. Ne flasim për biodiversitet kulturor, për kulturë jomateriale. Nuk po flasim për produkte, për orizin, edhe nëse në këtë kuptim orizi është një trashëgimi e madhe mendore, relativisht jomateriale. Nga pikëpamja metodologjike është e rëndësishme mënyra në të cilën nëse është format l'insieme della cucina italiana, non come summa, ma piuttosto integrazione, shumëzimi. Kjo është figura dalluese që meriton këtë propozim, sepse përfaqëson edhe temën e gatimit, një model ndarjeje dhe mosimponimi”.
Quindi Kuzhina italiane si vlerë universale: perché unisce, identifikon, i jep kuptim cibo dhe quindi për të raportuar me natyrën, peizazhin, territorin; paraqet një shembull model të coesione fra uomo e ambiente.
“Kush hyri në temën e dytë, çfarë të qëndrueshmërisë. Kërkimet historike kanë treguar se përbërësi popullor i gatimit italian ka marrë një rol të rëndësishëm dhe vendimtar. I shërbeva atij, makaronave, perimeve dhe bishtajoreve, duke treguar një rrënjë të fortë popullore dhe vëmendje të madhe ndaj all'uso delle risorse, all'esigenza di non sprecare. Pratica che diventata patrimonio comune degli italiani, anche nell'alta cucina che ha ripreso e rielaborato questi modelli”.
Così oggi, ma così edhe në të kaluarën.
“Certo: intentiamo la cucina non eat elitario patrimony, ma di tutti i ceti. Lo stesso gusto – pensiamo al quinto cuarto amato da papi e nobili quanto dal popolo – nasce come abitudine a mettere a frutto tutto. Il gusto është ndërtim kulturor”.
Lei përdori parola sentimento dei luoghi.
“Mi piace chiamarlo così, perché proprio alla cucina gli italiani hanno affidato l'espressione della propria identità collettiva. Al di là dei singoli prodotti o delle ricette single, è il rapporto col cibo (intensive, thellësi, pieno di significati sociali oltre che di straordinarie tecniche e saperi) deri te caratterizzare gli italiani, tutti. Non c'è altro popolo che, come gli italiani, sappia rappresentare sé stesso, la propria vita, la propria storia parlando di cibo”.
Një shembull ishte i quaderni dei ushtarë italiani al fronte o prigionieri durante la Prima guerra mondial che ricordano il cibo di casa.
“Në atë momenti non c'era uno che si metteva in cattedra, c'era uno exchange reciproco, un racconto collettivo, nulla a chev vedere con la ricchezza o la povertà di ciascuno. Fatto identitare kolektive, më e rëndësishme në dimensionin politik”.
Insomma, kuzhinë dhe kulturë.
“Lo è in tutte le fasi del percorso che porta slab risorse al piatto. Është kulturë kur prodhon, kur transformon, kur ruan, kur ndan momentin e kullotës, duke shtuar vlerat ekstraushqyese, cioè di vlerë të thellë shoqërore”.
Intervistë nga Carlo Ottaviano
